Bywaja momenty w zyciu mym, kiedy zachowuje sie jak klasyczna baba. Taka powycinana ze stereotypow, co to spedza za duzo czasu przed lustrem, gada o facetach, tudziez nie wie, co ma z soba zrobic i nie potrafi podjac jednoznacznej decyzji. Przez wieksza czesc czasu klasyczna baba nie jestem, podziekowania dla moich 4 wspollokatorow (dla przypomnienia: chlopcy) i 80% przyjaciol (dla przypomnienia: homoseksualni chlopcy). Ale po raz kolejny nadejszla chwila, w ktorej po prostu spanikowalam na progu duzej zmiany...

Pierwsza panika nastapila, jak mialam nie tak dawno temu zmieniac mieszkanie i juz zakomunikowalam, juz sie pozbieralam mentalnie, a ze miala byc zamiana z przyjacielem, to luz, ale sie zaczelo sypac cos najpierw z jego strony, a potem poszlam przypomniec sobie jak tamto mieszkanie wyglada i... no nie moglam. Dostalam ataku paniki i nie moglam, za bardzo kocham moje duze i wysokie lozko i zadomowiony pokoj, na kotry mnie wciaz nie stac, ale czuje sie w nim bezpiecznie. Zostalam.

A teraz sie troche czuje jak Brat Fetysz z jego planami, ktore nie wyszly, ino z inszej strony. Powiedzialam, ze odejde, zapowiedzialam, ze biore te nowa prace. ALE wygralam cala batalie z systemem, udowodnilam, zem niewinna, przywrocili mnie do pracy i przeniesli do rewelacyjnej lokalizacji, przy czym ta lokalizacja jest tymczasowa, gdyz poniewaz docelowo mam wyladowac za miesiac w Harrod'sie w nowo powstajacym stoisku jako druga z dwoch menadzerek. No i nie ma co, nie wpadlam na to, ze mnie nie przerzucaja byle gdzie, tylko do najbardziej ikonicznego domu mody w Londynie, dajac mi menadzerowanie prawdopodobnie najbardziej prosperujacej filii, z prawdopodobnie najwiekszym rozglosem podczas otwarcia. To chyba znaczy, ze nie dosc, ze udowodnilam uczciwosc, to musialam jeszcze udowodnic swoja wartosc, bo w takie miejsce ne wrzuciliby byle kogo, mogli mnie wyrzucic gdzies na zadupie, a nie do mekki wszystkich fashion victims tego swiata. 

I problem polega na tym, ze ja kocham te robote... Stres jest, owszem, ale oprocz stresu sa dni, ktore nigdy nie sa takie same, sa fenomenalne babki w przymierzalniach, ktore potrafia obdarowac cie takim zaufaniem, ze paraduja przed toba w samych stringach i ufaja ci bezgranicznie, ze wiesz, co dla nich najlepsze i jak to zaprezentowac. I to zaufanie jest jak MasterCard - bezcenne. Ta pewnosc siebie, w ktorej masz udzial, bo wiadomo, ciuchy to nie tylko fatalaszki, to cala machina psycholigiczna, o ktorej probuje napisac pieprzona magisterke i czas mi ucieka przez palce jak szalony i mam ataki paniki srednio dwa razy w tygodniu, ze mi sie nie uda... To caly visual merchandising, gdzie mozesz kanalizowac swoj pedantyzm i tworzyc troche wystroju wnetrza. No i nie ma opcji, kocham i nie chce opuszczac.

Poza tym chcialam, zeby bylo nudno i wciaz chce. Mam dosc przygodnosci mojego zycia. Jedno, co lubie w nim przygodne obecnie, to raz na jakis czas seks, ale to tez niekoniecznie, niekiedy ten przygodny zamienilabym na bardziej regularny, ale wtedy zazwyczaj sie, oczywiscie, nie da, bo po co, wiec nie ma bolu, niech zostanie przygodny, zwiazek, dom i dobrodziejstwo inwentarza jakos mi sie w moj horyzont myslowy chwilowo nie wpasowuja. A tutaj znowu by byla kolejna zmiana po kolejnych 6 miesiacach zapierdalania jak samochodzik, ktore musialabym teraz odrzucic na bok i zaczac zapierdalac na rzecz czegos, czego nie jestem pewna. I mialam to przedziwne uczucie, kiedy mojej bylej niedoszlej szefowej powiedzialam "tak", ze cos jest nie tak, jak byc powinno. Ze sie trzese i probowalam sobie wmowic, ze to z ekscytacji. Ale prawdziwa euforia nastapila, jak powiedzialam dzisiaj mojej starej pracy "zostaje".Dostalam powera, bananu na twarzy i wrocila mi chec do zycia.

Poza tym wierzymy w znaki. Dzisiaj rano wstalam wczesniej, zeby zapisac na pen drivie wypowiedzenie i gdzies po drodze w kafejce internetowej je wydrukowac. Kolo pracy nie ma. Kolo stacji metra nie ma. Kolo stacji przesiadkowej nie ma. Poza tym moja Central Line miala severe delays, bo cos sie gdzies spierdolilo, wiec jeszcze lepiej... Wiec ide do pieprzonych hindusow nieopodal i na pierwszym kompie nie ma worda, na drugim mi pen drive nie wchodzi, a na trzecim go nie rozpoznaje. Czas ucieka, ja nie tylko musze wypowiedzenie wydrukowac, ale i je zaniesc do pracy na czas, ktorego zaczyna brakowac. Wiec inna linia, z tych, ktore chodza jakby chcialy, ale nie mogly i dotarlam na miejsce dokladnie 2 minuty przed czasem. Wiec lecialam ze lzami w oczach pod haslem "kurwa, nawet pracy nie mam jak rzucic". No i nie rzucilam, zostaje.

Dzisiaj bedzie z bajki 'my own private fairytale'. No, sort of, albowiem ja jestem tak bardziej z Andersena, dramat, i to porzadny, musi byc. A ze w temacie moich wzlotow i upadkow (z przewaga tych ostatnich) w tzw. relacjach damsko-meskich nie ma nic, czym bym sie chciala chwalic szerokiej publicznosci, to bedzie profesjonalnie, bo dawno nie bylo. Chyba nie bylo od czasu ostatniej zmiany pracy, ktora miala miejsce pol roku temu. No, to czas najwyzszy...

Bajka bedzie w tonie: jak ja bym chciala, zeby moje zycie raz na jakis czas bylo zwyczajnie nudne. Zebym miala prace w biurze, 9 -5, nudnego faceta w mieszkaniu, nudny, rutynowy seks co wieczor (tudziez co rano), nudne zdrowie psychiczne (w sensie w normie) etc. Ale nie. I ja przysiegam, ze sie nie staram, to wszystko samo tak wychodzi. Nudny seks - nie ma opcji, bo nie ma nudnego faceta w nudnym domu, bo nie ma nudnego domu, bo nie ma nudnej pracy. Wiec kolyszac sie bezustannie na tym perpetuum mobile skazalam siebie na za duzo dramatu, za duzo do ogarniecia i tym samym zrujnowane zdrowie psychiczne, ktorego ubytkow wyliczac nie bede.

I tak oto miesiecy temu szesc, po opuszczeniu szeregow Hermesa, ktorego duch mnie goni w kazdym kolorowym magazynie i kazdym niemal filmie, zasililam szeregi REISSa, w teamie managerskim, wiec niby prestizowo. Bylo mi milo, albowiem moglam sie znowu bawic duzymi lalkami, ubierac je, dodawac pewnosci siebie, nauczyc sie co nieco o roznych typach kobiecosci etc. Fascynujacy temat, wiele razy chcialam o nim napisac, albowiem doswiadczenia z przymierzalni sa nieocenione. Ale ze ja typem standardowym nie jestem, co bylo duzym problemem w Hermesie (w sumie podstawowym), to i tutaj zaczely sie schody, przede wszystkim w zarzadzaniu ludzmi, a dokladnie nastolatkami... Ale nie uprzedzajac faktow - mialam moje momenty typu skladanie portfolio do konkursu ELLE, visual merchandising sklepu mojego i tego najwiekszego, zdobywanie szerokiego uznania etc, klientki (i klienci) przychodzacy tylko do mnie etc. 

Momentem szczytowym byla klientka z salonu za rogiem, ktora pewnego dnia jakies dwa miesiace temu zadzwonila mowiac, ze pewnie jej nie pamietam (ech, nikt nie docenia mojego twardego dysku...), ale tak jej zaimponowalam, ze chciala mi zaproponowac prace w jej firmie. Umarlam na miejscu. Numer zachowalam, ale nie wiedzialam, jak odpowiedziec, albowiem jej biznes to Kensington Lighting Company, czyli showroom z pieknym oswietleniem. A co ja o oswietleniu wiem...? Poza tym ledwo zaczelam REISS, a wiadomo, CV nie wyglada najlepiej z czestymi zmianami.

No i niedawno gruchnela bomba... W telegraficznym skrocie: poczatek konca zainaugurowal dramat z moja menadzerka, ktora najpierw pojechala na wakacje, podczas ktorych nasz sklep nawiedzano i reformowano, po czym wrocila i zniknela w niewyjasnionych okolicznosciach, az potwierdzono, ze zostala usunieta z firmy. W tak zwany miedzyczasie caly team, mocno z menadzerka zaprzyjazniony, sie sprzysiagl przeciwko mnie, albowiem ja, jak to ja, jestem kobieta pracujaca, zadnej pracy sie nie boje, wiec chcialam tym wszystkim reformujacym pokazac, ze potrafimy. No i sie doigralam. Po kilku dniach wolnego na celebracje urodzin wrocilam, zeby zostac wezwana na przesluchanie, podczas ktorego dowiedzialam sie, ze dwie z dziewczyn oskarzyly mnie o kradziez, co zaskutkowalo zawieszeniem moich obowiazkow. 

Uczucie jest tudne do opisania. Apatia polaczona z totalna bezsilnoscia, panika, rozpacza, myslami samobojczymi etc. Hektolitry lez, telefon do mamy, przyjaciolki i sms do Ksiecia z Samochodem, ktory stanal na wysokosci zadania i zamiast sie rozczulac, jakie to okropienstwo mnie spotkalo, od pierwszych slow kazal mi googlac instytucje oferujace porady prawne i caly scenariusz co i jak. Pierwsze dni minely pod znakiem google, telefonu, free legal advice, az dostalam papiery potwierdzajace oskarzenia oraz zeznania swiadkow, ktore nie lezaly na jednej polce z prawda. Kolejne hektolitry lez i kolejna akcja: szukamy nowej pracy. I przypomnialam sobie o tym numerze, ktory od zawsze mialam w portfelu. Zadzwonilam z przeprosinami, ze dopiero teraz, ale nie wiedzialam, jak odpowiedziec... Wszystko ok, oddzwonia, zeby mnie zaprosic na rozmowe. Poszlam, przegadalam z moja byla klientka i przyszla szefowa poltorej godziny, podczas ktorych dowiedzialam sie, ze w 'biurze' moja szefowa ma wiecej butow niz ja mialam przez cale swoje zycie, a w lodowce zawsze jest wino i szampan, jak rowniez Diet Coke. I wiedzialam, ze jestem w domu.

Takze bede zarzadzac oswietleniowym showroomem. Boje sie jak cholera, ale dam rade. Showroom jest na mojej ulubionej ulicy, od ktorej zaczela sie moja cala londynska kariera - Kensington Church Street. Eileen czekala na mnie kilka miesiecy i od razu wiedziala, ze ja to ja i koniec. Ja po pol dnia spedzonego w showroomie w sobote na kacu gigancie po szalonej nocy w The Hawley Arms z Nonita, moja londynska soul sister i poderwaniu Mr Cute Ashtray (to ta czesc, ktora nie chce sie chwalic) powiedzialam tak i teraz tylko czekam, zeby sie oczyscic z zarzutow, co mi idzie niezle, i powiedziec REISSowi papa, fuck off and die.

Takze jest my own private fairytale, ale z takim dramatem, ze mi raczki opadaja. I sie zastanawiam, jak ludzie to robia, ze sobie normalnie zyja, maja te sama prace przez 5 czy chuj knows ile lat, nie nudza sie, nie maja drog przez meke, tylko sa shiny happy i tyle. No bo z mojej skromnej perspektywy zwyczajnie sie nie da.